implanty zębów
Fotofunkcjonalizacja implantów
Nowość – odmładzanie implantów – fotofunkcjonalizacja implantów
Fotofunkcjonalizacja implantów jest stosowana od niedawna w Gabinecie stomatologicznym IMPLANTIS.
Fotofunkcjonalizacja implantów może skutecznie wyeliminować zanieczyszczenie węglowodorami powstające przy tworzeniu nanostruktury implantów a przez to dodatkowo wzmocnić proces osteointegracji implantu z kością. Nanostruktura i fotofunkcjonalizacja mają łączny wpływ na zwiększenie siły międzyfazowej między tytanem a kością.
Wykazano, że kontakt z implantu z kością zwiększa się z 53,0% do 98,2% po zastosowaniu fotofunkcjonalizacji, która poprawia też rozkład i rozproszenie napięcia wokół implantu bardziej efektywnie niż stosowanie długich implantów, co stanowi potencjalną nowatorską strategię przeciwdziałania zanikowi kości brzeżnej wokół implantów wywołanej napięciem. Pomimo częstszego stosowania w badaniu implantów o krótszych i mniejszych średnicach, zastosowanie fotofunkcjonalizacji pozwoliło na szybsze obciążanie implantów uzupełnieniami protetycznymi bez ryzyka utraty implantów. Wynik badań był związany ze zwiększonym tempem rozwoju stabilności implantu. Wyniki sugerują, że fotofunkcjonalizacja implantów może stanowić nowatorską i praktyczną drogę do dalszego rozwoju terapii implantologicznej.
Fotofunkcjonalizacja dentystycznych w różnych przypadkach klinicznych. Fotofunkcjonalizacja ułatwia zachowanie kości brzeżnej i często jej wzrost.
Skuteczność i kliniczne wykorzystanie implantów UV Active
Od czasu powstania implantów stomatologicznych, ich powierzchnia była nieustannie badana i ulepszana nie tylko w celu zwiększania pola powierzchni implantu, ale także w celu zwiększenia stabilności biologicznej implantu. Stwierdzono, że w naturze ma miejsce zjawisko starzenia się biologicznego implantów, które utrudnia wzrost kości na powierzchni implantu. Starzenie się implantów zachodzi poprzez adhezję substancji organicznych obecnych w powietrzu, do powierzchni implantu (takich jak np. węglowodór etc.). Metoda aktywacji implantów poprzez promieniowanie ultrafioletowe (UV) z wykorzystaniem technologii fotokatalizy, która jest szeroko stosowana w różnych gałęziach przemysłu, była ciągle badana od kilku lat celem rozwiązania tego problemu jakim jest starzenie się implantów dentystycznych (dental implants aging).
Lekarze stomatolodzy uznają za bardzo interesujące i intrygujące fakt, że w przypadku implantów aktywowanych promieniami UV nie tylko możliwe jest skrócenie okresu integracji implantu z kością, ale także zwiększenie szansy na szybszą integrację między implantem i kością. Dzięki temu implanty UV active mogą być również stosowane w trudnych przypadkach, w tym z niewystarczającą gęstością kości lub natychmiastowym wprowadzeniem implantu po ekstrakcji zęba.
Implanty DIO UV active jako sposobu na przezwyciężenie ograniczeń w możliwościach wprowadzania implantów.
Obróbka powierzchni implantu i zjawisko starzenia biologicznego się implantów
Obróbka powierzchni implantu odbywa się w ten sposób, że czysta tytanowa powierzchnia implantu poddawana jest działaniu strumienia proszku hydroksyapatytu pod dużym ciśnieniem. Implant poddawany jest również piaskowaniu z udziałem cząstek o dużej ziarnistości i trawieniu kwasem.
Powierzchnia implantu jest zwiększana na skutek rozpylania proszku tlenku glinu pod dużym ciśnieniem wraz z wytrawieniem powierzchni silnym kwasem. Procedury te zmienią powierzchnię implantu w stan, który może promować osteogenezę poprzez tworzenie błony TiO2.
Kiedy obróbkę powierzchni RBM na lewym obrazie porównuje się z obróbką powierzchni SLA (HSA) na prawym zdjęciu można zauważyć, że tytan po obróbce powierzchni SLA (HSA) po prawej posiada błonę TiO2 na powierzchni. Jednak nawet w przypadku implantu, który został poddany takiej obróbce powierzchni, po ok. miesiącu czasu wystąpi zjawisko starzenia biologicznego (dental implant aging), które utrudnia integrację implantu i kości z powodu adhezji substancji organicznych z powietrza, takich jak węglowodór. Dzięki badaniom nad tym zjawiskiem profesor Ogawa z UCLA (University of California) w USA udowodnił, że możliwe jest rozwiązanie zjawiska starzenia biologicznego na powierzchni implantu za pomocą aktywacji promieniowaniem UV. Wykazano, że substancje organiczne, takie jak węglowodór, są usuwane z powierzchni implantu aktywowanego promieniowaniem UV, co skutkuje poprawą bioaktywności implantów poprzez ekspozycję błony TiO2 na powierzchni implantu.
Zasada fotokatalizy implantu UV
Po pierwsze, zbadana zostanie zasada fotokatalizy, która usuwa substancje organiczne, takie jak węglowodór, z powierzchni implantu i przekształca właściwość powierzchni implantu z hydrofobowej w hydrofilową poprzez aktywację UV.
Reakcja, która pojawia się podczas, gdy powierzchnia tytanu jest aktywowana poprzez UV.
Gdy powierzchnia implantu jest aktywowana za pomocą UV, pojawia się ozon. Jednak ozon natychmiast rozpada się i znika przy długości fali UV poniżej 310 nm. Kiedy film TiO2 na powierzchni SLA implantu jest aktywowany promieniowaniem UV, para elektronów (e-) i protonów (h +) zostaje uwolniona, aby połączyć się z tlenem (O2) i wodą (H2O) w powietrzu, aby wygenerować 2 rodzaje aktywowanego tlenu: tlen złożony z anionu ponadtlenkowego (O2-) i rodnika hydroksylowego (· OH). Ten aktywowany tlen ma silną siłę utleniającą i wiąże się z atomem C substancji organicznych, takich jak węglowodór, przyczepionych do powierzchni implantu przed odparowaniem jako CO2, w wyniku czego powstaje czysta powierzchnia implantu. W tym procesie właściwość elektryczna powierzchni implantu przekształca się z ładunku ujemnego w dodatni, przy czym powierzchnia implantu staje się hydrofilowa i natychmiast pochłania stykającą się z nią wilgoć.
Zmiany w właściwościach powierzchni implantu po aktywacji UV
Gdy powierzchnia implantu jest aktywowana UV, powierzchnia implantu staje się hydrofilowa i będzie w stanie szybciej wchłaniać krew. Elektryczna właściwość powierzchni przekształca się z „ujemnej” w „dodatnią”, aby pobierać składniki odżywcze, takie jak białko lub minerały itp., które tworzą kość z ładunkiem „ujemnym” w kierunku powierzchni implantu. Takie zjawisko umożliwia szybką i stabilną integrację implantu z kością w celu zwiększenia wskaźnika sukcesu implantu nawet w trudnych przypadkach ze złymi warunkami kostnymi.
Na pierwszym zdjęciu jod upuszczono na powierzchnię implantu przed aktywacją UV. Na drugim zdjęciu jod upuszczono po aktywacji UV. Podczas gdy jod pozostaje na powierzchni implantu w kształcie kropli wody (zdjęcie pierwsze – przed aktywacją UV) można zauważyć, że jod jest wchłaniany do powierzchni, jak tylko zostanie (zdjęcie drugie – po aktywacji UV).
Często zadawane pytania
Zostaw swój numer telefonu,
a my się z Tobą skontaktujemy!
implanty zębów
